دنــیا اگــر چه مـثــل پــیــمبــر نــداشتـه           قطعاً نبــی مثــال تو هـمــســر نــداشتــه

دادی تمــام ثــروت خــود را به راه دین           دیــن خــدا شـبــیــه تـو یــاور نــداشـتــه

وقتی وجــود پــاک تو شد مهد فــاطــمه           یعنی کســی شبــیــه تو مــادر نــداشتــه

بی بی خوشا بحال تو،چون هیچ مادری            دامــاد، مثل ســاقــی کــوثــر نــداشتــه

چشمش همیــشه دوختــه بر دستــها بود           هر کس ز خــاک خــانۀ تو بر نــداشتـه

سلطانی اش ز خـادم دربار کمتــر است          آنکس که منصب خود از این در نداشته

جن وملک به خاک درت غبطه میخورند

بر ذکر و سجدۀ سحرت غبطه میــخورند

تو در میــان خیل زنــان بهتــرین شـدی            ام الائــمــه، لایــق صد آفــریــن شــدی

تو در گــذشت عمر خودت با رسول ما            بالاتــر از همه، بخــدا یــار دیــن شـدی

بسیــار با دعــای تو مـؤمـن شدند و بعد            تو مـادرانــه مــادر این مــؤمنیــن شدی

حُسن جهان به بودن عرش برین اوست            بی بی تویی که زینت عرش برین شدی

از جان ومال وهستی وعمرت گذشتی و           با حضرت رســول امین همـنشین شدی

بی بی چه شد که خسته شدی از زنان شهر           بی بی چه شد که با غم و غصه عجین شدی

بی بی چه شد که درد واَلَــم کـم نداشتی

از عــرش آمــده کــفـنت غــم نــداشتـی

بی شک پس از تو همسر تو بی سپر شد و            بار رســالتش به یـقـیــن بیــشتــر شــد و

در بین دشمنــان به ظاهــر رفیــق خـود            با غصه های امت خود خونجگــر شد و

با رفـتـنت شکــست دل و شعــلۀ فــراق            در بین قلب فــاطمه ات شعـله ور شد و

این شعله ها به خـانه حیــدر نفــوذ کرد             تا فــاطمه شــهیــده دیــوار و در شــد و

فریــاد زد که فضــه بیا محــسنم، ولــی            با ضرب کینــه دختــر تو بی پسر شد و

افتاد کنــج بستــر و هی نـاله کرد و بعد            مانند یک کبــوتـر بی بــال و پــر شد و

بادیدنش علــی چقــدر ســربه زیــر شـد

لحظه به لحــظه زینب دلخستــه پیــرشد